Hi hi,
Terug in Bangkok.
De avonturen van de afgelopen dagen, samen met waarschijnlijk het geweldige eten van het massarestaurant van Phi Phi en een zonnensteek maakten me vanochtend zwak wakker. Opeens had ik een misselijk gevoel, had buikkrampen en had weer last van vliegangst.
Oh, even ontbijten, koffie, alles komt er vanzelf uit en ben dan voor het vliegen helemaal het vrouwtje. Nou, de koffie had wel even geholpen, zal een ieder de details besparen maar helaas luchtte die niet helemaal op.

Het afscheid nemen van Ao Nang was leuk, de receptie dames zijn zo aardig en hartelijk. Ze vroegen zelfs hoe de Phi Phi toer was geweest en waren verdrietig dat ik Maya Beach, Monkey Beach en nog een ander strand niet had gezien. Positief al ze zijn maakten ze een prachtig bruggetje, dan moet je toch eens terugkomen, blijf je dan weer hier logeren? Wat een vriendelijkheid! Zonder dollen, La Playa te Ao Nang is absoluut een aanrader! De omgeving is prachtig, de kamers ruim, de service goed en vriendelijk! Heb me echt goed gevoelt daar.

Alles heeft zo zijn tijd, het was nu mijn tijd om verder te gaan. Daar zat ik dan, in de luchthaven van Chiang Mai, met meer vlieg stress dan afgelopen keren. Blijf het een energie verspilling vinden, energie die ik eigenlijk nodig had om me niet misselijk te voelen, de vlucht was easy going..

In Bangkok aangekomen was ik dit keer kind aan huis en kon ik efficiënt bij de airport express bus komen en zonder op te letten bij het hotel aankomen. Na een paar weken elke stap een stap in het onbekende te hebben gemaakt, was het nu heel prettig om een locatie te herkennen, mijn weg blindelings vinden!
Eenmaal in het Navalai hotel aangekomen voelde ik me van harte welkom geheten. In ieder geval ze herkenden mij en de bell jongen vroeg hoe mijn reis was geweest. Ik was zo blij dat ik dezelfde kamer kreeg als de vorige keer. Het geeft deze afsluiting een prachtige ronding! Het voelt een beetje als thuiskomen. Heel apart. Het is alsof alles wat tussen de twee overnachtingen in Bangkok een geïsoleerde ervaring in de tijd is. En eerlijk gezegd, dit maakt het juist bewuster en heftiger.

Nog steeds misselijk heb ik me er toe gezet om een rondje te gaan lopen in de hoop dat het daarna beter met me zal gaan. De wandeling bracht me langs verschillende marktjes waar locals komen, in uniform geklede kinderen heen en weer lopen en waar soms een verdwaalde toerist zijn ogen uit kijkt. Een en ander grenst aan het toeristen gebeuren van Kho San road.
Heb een paar witte t-shirts gekocht en weer een wit hemdje, leuke zijn in NL niet zo makkelijk cq goedkoop te vinden. Ook heb ik mijn stomme trekking slippers ingeruild voor door alle backpakkers gebruikte slippers (een met een Braziliaanse vlag). In ieder geval, ik hoor er nu weer bij! De slippers had ik echt eerder moeten doen!
Gedurende de wandeling kwamen etensgeuren van allerlei kraampjes mijn tegemoet, wat ik tot nu toe als prettig heb ervaren, maar mijn buik kon het op dat moment echt niet aan. Elke keer dat een geurtje mijn neus bereikte en mijn geursensoren wakker schudden, activeerde deze ook de misselijkheid, ik kreeg regelmatig !@#$%^ neigingen bij het voorbijlopen van een geurbel.
Met pijn een moeite toe gezet om verse annanas en papaja te eten. Het was weer smaakvol maar verlichte de krampen en misselijkheid niet bepaald.
Ik wilde de misselijkheid negeren, er niet aan toe geven, ik wil nog genieten, wil me niet ziek voelen. In het hotel aangekomen besloot ik daarom te gaan genieten van het dakterras en zwembad. Natuurlijk was dit geen gemakkelijke opdracht. Heb even gezwommen, in de zon gezeten en heb het uizicht over de stad bewonderd. Ondanks de afleiding heeft het lichaam overwonnen, ik moest gewoon aan de misselijkheid toegeven.
Ben terug naar mijn kamer gegaan, heb daar the gedronken en op bed gelegen, en ja hoor, op gegeven moment @#$%^! He he! Een stuk misselijkheid kwijt.

Ohhhhh, ik voel me een vaatdoek maar na even rust is het zo tijd voor avondeten. De plotseling opgekomen regen heeft wel meegewerkt aan dat ik niet weg hoefde. Vanaf 19 uur had ik hierdoor twee opties. In het hotel eten (of roomservice of beneden) of wat halen bij 7 eleven. Gezien het eten bij Navalai volgens mij iets is om echt van te genieten was de 7 eleven optie prima, past meer bij de huidige staat van het lichaam. Heb in de supermarkt water, noedel- en reistensoep, koekjes en sigaretten gehaald. Nu ga ik wel naar het lichaam luisteren, op de kamer gebruik gemaakt van de waterkoker en een soepje gegeten.
Het gaat al wat beter maar mijn maag voelt nog als of er een op andere steen in zit. Ik hoop dat een avond in bed liggen, niets doen en lekker uitslapen bijdraagt aan een snelle opknapbeurt. Hoop morgen weer fit te zijn!

Tijdens een verre reis is het risico op maag en darmklachten gewoon een feit, het hoort er nou eenmaal bij. Gelukkig heb ik nu pas last en heb tot vandaag fysiek van alles kunnen genieten.

Door dit hele gebeuren heb ik voor vandaag geen passende fotos!

Wat brengt de dag morgen? We zullen het meemaken.

Tot gauw,
Fedra