Ongelofelijk wat kan ik soms lui zijn. Neig naar een filosofisch gesprek over luiheid en brak voelen. Nee, laat maar, wordt een lastig een ingewikkeld verhaal. Ik ben niet brak maar ben gewoon lui. Nee, ook niet moe, gewoon lui.

Lui is voor mij een paar dingen willen doen en ze toch niet doen, gewoon omdat ik er geen zin in heb, de taalverwantschap tussen lui en moe is dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven om toch wat te gaan doen. Enfin.

Wakker geworden na een vreemde en avontuurlijke droom over reddingsacties en vluchten voor enge beesten met als uitdaging bij elkaar en levend te blijven. Hoe ik daar op ben gekomen weet ik ook niet. Maar het was beslist een grappige droom. Dromen is zo leuk, elke avond een ander verhaal en het leukste is dat alle bizarre wendingen, alle mooie omgevingen, alles door je eigen onbewuste gecreëerd, is dat niet fascinerend?

Buiten was het bewolkt, hier een daar een gevecht tussen de zon en de wolken. Helaas waren de wolken in de meerderheid en de zon kon enkel zijn warmte laten voelen. Kortom, te bewolkt om op het strand te liggen maar lekker genoeg om buiten te zijn.

Na een lekker ontbijt, ben ik op terras gaan zitten en heb wat werkmail weggewerkt. Weer met een fijn gevoel. Daarna heb ik me weer eens aan het lezen overgegeven en dacht rond een uur of 12 dat het tijd was om me op te frissen om in ieder geval wat te gaan doen. Ja, dat was het momentje 'schop onder mijn reet'.

Had dapper en positief gezind mijn bikini aangetrokken, een kijkje over de vallei was genoeg om te constateren dat het toch echt geen zin had om naar het strand te gaan. De laag wolken was niet dik maar wel groot genoeg om het aangenaam liggen aan zee onmogelijk te maken. Ik besloot om naar San Fernando te gaan, even kleding kijken en koffie drinken.

Terwijl ik stapvoets rij om een parkeerplaats te vinden zie ik mijn neef op straat lopen. Ik stop de auto en roep hem. Hij was aangenaam verrast en noemde me 'de incognito'. We zijn samen koffie gaan drinken en hebben een leuk en diep gesprek gehad over relaties, kinderen, allen zijn en de beweegredenen van de individuele mens om wel of niet een relatie aan te gaan of er juist in te blijven. Zo even, ongelofelijk leuk gesprek, als je elkaar zo lang niet hebt gezien. Ik vond het mooi en fijn, zijn levensfilosofie spreekt mij aan, dat is dan mijn kleine neef die nu vader, echtgenoot, werkende man maar ook individu is. Ja, het was kort maar krachtig.

Na dit intens uitwisselen van levensvisies is hij weer gaan werken en ik ben met mijn moeder gaan lunchen bij El Carreton, een nieuwe Spaanse tent tegenover hotel Waikiki. Tussen de middag kun je daar een super menu eten voor 9 Euro! En ik meen het, het is lekker lekker lekker!

Ben nostaligsch in mijn keuze geweest, een heerlijke Spaanse waterkerssoep, zoals mijn oma die vroeger maakte zo lekker! Oh wat heb ik genoten. Daarna een mega verse entrecot en als toetje de flan! ohhhhh zat natuurlijk weer mega vol en om 19 uur ben ik nog aan het uitbuiken zeg. Het was gezellig met ma, over van alles en nogwat gepraat. Zo fijn dat het even kan.

Met de volle buik sloeg de luiheid weer toe! Ben op de terrasstoel geploft en ben er echt lang niet meer uitgekomen, ja om een biertje te halen of om maar de wc te gaan. De wereld is in je handen met de laptop. Heb gemaild, nieuws bekeken, dat soort dingen, oh ik heb ook nog gelezen. Gewoon lekker.

Ik wil niet zo lui zijn zeg!

Rond een uur of half acht had ik zin om naar de bios te gaan. Toevallig genoeg belde mijn moeder om te vragen of ik zin had om naar de bios te gaan. Nou, dat is handig, ik had al gekeken wat er draaide en we besloten om naar Nine te gaan, een film over het leven van een fimmaker die geen inspiratie had en ondertussen het verhaal van voor hem vier belangrijke vrouwen vertelde. Niet echt een super film maar wel ok. In de bioscoop waren we trouwens de enige twee in de zaal. De avond was relaxt.

Tot volgende keer.