Eerste stappen in The Big Apple

In de ochtend enigsinds uitgeslapen wakker geworden. Na het douchen ma wakker gemaakt zodat zij zich voor de reis kon klaarmaken. Na de laatste dingen klaar te maken, je weet wel, vuilnis wegbrengen, laatste spullen afwassen, de toillettas in de koffer leggen, laatste plasje, he he, klaar voor de reis.

Om 9:15 uur zaten we in de auto en om 10:45 uur stonden we al gereeld om in te checken. Zoals altijd op Schiphol hangen, winkels kijken en op zoek gaan naar water voor in het vliegtuig ook zo ook de tijd volgemaakt voor de vlucht. Tip, ga op Schiphol niet meer op zoek naar water voor in de kist, dat krijg je niet meer mee, ook niet geseald.

De vlucht was prima, het vliegtuig zat stampend vol, ongelovelijk dat er per dag twee vluchten, alleen al van de KLM, gaan en altijd bijna of helemaal vol zitten. Erg bijzonder dat wij mensen ons zo veel verplaatsen.
De reis ging prima, geen vertraging en geen turbulentie. Drie filmpjes gekeken vanuit een eigen entertainmentset, erg makkelijk. Het was prima vertoeven zo boven de oceaan.

Eenmal gelad op JFK in de rij gestaan voor de contorle en binnenkomst. En warm welkom, voor dat je het vliegtuig in stapt moet je al beginnen aan het papieren werk door het Esta form invullen en nog wat anders. In het vliegtuig krijg je weer eens andere formulieren om in te vullen, en alle vragen het zelfde, je naam, paspoort en waar in in Amerika gaat verblijven en natuurlijk je intenties. In de immigratierij maakte ik mezelf wijs dat duizenden immigraten vroeger ook na een lange reis nog van dit soort procedures moesten ondergaan om hun nieuwe thuisland te mogen inkomen. Voor ons was het peanuts, binnen een uur waren we door alles heen, dat is dan in de rij staan, scan van je vingerafdrukken, gesprekje met de duane man en koffers halen en dat na een vlucht reis en niet een maand in de boot, zoals de eerste immigranten hebben gedaan.

Het vliegvluid is trouwens niet echt bijzonder of mooi, eerder ademt het vergane glorie, om het maar positief weer te geven. Een ander onthaal dan dat grote en luxe Amerika waar je het land mee assocciert.

Eenmaal uit het vliegtuig direct de Manhattan express bus genomen, voor 15 dollar p.p. wordt je in een grote bus naar Central Station gebracht en als je hotel ergens in Mittown staat wordt je vanuit daar verder met kleine bussen naar je slaapplaats vervoerd. Het is echt heel raar, we hadden en ietswat opgefokte man die tierend zijn busje volkreeg en als een gek vol op de rem en toetterend door de straten van NY schuurde.

We waren redelijk snel op onze bestemming. We zitten echt midden in het theaterdistrict. Naast ons ligt Broadway met aan het einde van de straat Times Square. We hebben na het neerleggen van de koffers in de kleine kamer even een paar blokken gelopen. Een apparte eerste indruk. Het is echt super super druk. Alles is bekend van de tv maar toch anders en ook weer niet. Je loopt tussen veel verschillende soorten mensen, van alles door elkaar.

Overal hoge gebouwen en ook nog veel lichtborden. Het krieoelt er van de taxis en overal mensen die je een show willen verkopen. Tijdens het wandelen moesten we een paar keer van de stoep af door alle rijen aan mensen die aan het wachten zijn om naar de show te kunnen gaan.

Een drukke een bijzondere bende. Moet er wel even aan wennen. Maar de eerste indruk is goed. Nog wel een beetje beduust van de indrukken, maar ja om gevoelsmatig van 24 uur tot 3 uur wandelen in een nieuwe en zo drukke stad is net even te veel prikkels om een duidelijke mening te kunnen geven.

Na wat eten bij een pizza keten zijn we om 20 uur terug naar de kamer gegaan voor ons eerste schoonheidsslaapje.

New York, making dreams happen!

New York, Manhattan om precies te zijn, ja dat is de volgende bestemming. Na een paar maanden wachten ben ik nu meer dan ooit toe aan vakantie, aan nieuwe indrukken, aan andere ervaringen.

Verwachting is een hoop zien en ervaren. Me begeven in en nu nog vreemde stad die door alle films, fotos en verhalennu albekend voorkomt.

New York, The Big Apple zoals Manhattan in de roerige jaren 30 en 40 is genoemd naar aanleiding van de daar toen zo enthousiaste jazz sceen. New York, filmset van zo veel series, als ze niet in stand in Canada zijn gemaakt. New York de stad van de immigranten, de poort naar een nieuw bestaan. New York, altijd bruisend.

Shoppen, hotdogs eten op straat, boottochtje, taxi pakken, verjaardag vieren op times square, musea bezoeken, musichall meemaken en natuurlijk fotos maken. Dat alles in een stad waar voor zo veel mensen dromen beginnen. Voor mij is New York niet mijn eerste droom en ook niet mijn laatste, wel een van mijn grootste wensen op reisgebieddie nu eindelijk waar ga maken.New York, making dreams happen!

Hoop jullie in deze ervaring mee te mogen nemen en zo een glimp, een indruk van de stad te kunnen geven, dat alles door mijn ogen en mijn hart.

Liefs,

Fedra

Aan de zijlijn van het Carnaval

Rond 11 uur met een lichte hoofdpijn, geen kater, in stralend Las Palmas wakker geworden. We werden beiden gelijktijdig wakker en begonnen de dag met napraten over gister avond.

Super ontspannend van het uitzicht over de zee en de haven genoten, de snelweg denk ik er wel even weg. Met een beetje fantasie lijkt het gezoem van de autos 7 verdiepingen lager op de golven van de zee.

Lini is een super gastvrouw en maakte een geweldig ontbijt incl. jus! We hebben samen gezellig ontbeten en van de voorbijvarende bootjes en optimisten genoten. Dit is een heerlijk ontwaken.

Rustig aan zijn we de middag doorgekomen. Ik ging na het douchen en terwijl Lini zich klaarmaakte voor de dag even naar Triana gelopen. Een van de pootjes van mijn bril is kappot gegaan en in Triana barst het van de opticiens die deze even kunnen maken. Eenmaal daar aangekomen trof ik alleen gesloten opticiens en een die aangaf dat de technische man om 16:30 uur aanwezig zal zijn.

Gezien ik toch in Triana was ben ik even een winkel ingedoken. Even dacht ik, hmmmm, heb daar een paar truien en t-shirts gekocht. Snel weer naar Lini.

Lini was al bijna klaar en we praten nog wat terwijl zij haar haar deed en ik aan de blog van gisteren begon. Gezien zij nog naar de kapper moest ben ik doorgegaan met schrijven en zij is naar de kapper gegaan. Het duurde natuurlijk langer dan eerst aangegeven dus ben ik om 16:30 uur nog even naar Triana gelopen om mijn bril te laten maken, en ja hor, gezien ik 15 min kon wachten ben ik toevallig een schoenen zaak binnen gelopen. JA! Eindelijk de schoenen gevonden die ik wilde, hmmm, wel met een hogere hak dan ik gewend ben. Na het passen besloot ik het toch maar te doen. De hak zal me goed doen, zo op deze leeftijd mag het toch wel eens! Ben er blij mee, de korting was groot en kocht meteen twee voor de prijs van een. Hoop dat ik niet te veel kilos mee terug naar huis neem!

Na dat Lini om een uur of 17:15 uur terug was van de kapper zijn we met een taxi richting Plaza Santa Catalina gegaan om daar nog met daglicht de voorbijgaande praalwagens en verklede menigte te bekijken. Toen we aankwamen was net de tweede wagen voorbijgekomen en de sfeer zat er goed in. Om ons heen veel verklede mensen, het is bijzonder om te zien hoe sommige er echt werk van hebben gemaakt en mega creatief zijn in het vinden van een passende outfit.

Na een half uur in de menigte te staan kwam de wagen (carroza) voorbij waar op de broer van Lini op zat en met veel enthousiasme nodigde hij ons uit om op de carroza te klimmen. Echt top, eigenlijk mocht het helemaal niet, maar dat wist ik toen niet, gelukkig maar anders had ik getwijfeld. Vanuit de carroza is Carnaval nog leuker, je zit gezellig in de muziek, zwaait naar de menigte, je kunt lekker drinken en hoeft niet te lopen. Tussen de ene wagen en de andere lopen allemaal verklede mensen te dansen en springen. Het is echt leuk om te zien en mee te maken. Ik kwam zelfs op tv terwijl ik fotos aan het maken was op de carroza, wat een giller.

Na een uur met de wagen te zijn meegelift en drie waarschuwingen verder, moesten we er echt af. We belanden bij de sporthaven, toevallig of niet naast het restaurant van John. Uitgehongerd als we waren zijn we daar lekker rustig gaan zitten en een Carnaval pauze gemaakt. We hebben heerlijk gegeten om later weer terug naar het feest te gaan. Helaas waren een paar feestgangers te beschonken en agressief, binnen 20 minuten hebben wij twee heftige vechtpartijen gezien. Als fotograaf was het zeker een ervaring! Maar te triest voor woorden. We hebben nog een paar wagens bekeken en zijn daarna naar het restaurant gegaan waar Carola en haar man aan het eten waren. De rest van de avond hebben wij samen doorgebracht aan de rand van het Carnaval, buiten de vechtpartijen en de grote verklede menigte.

We zijn tot diep in de nacht doorgegaan, het was erg gezellig en als van ouds.

Het is fijn om zo met oude vrienden een weekend te stappen, heerlijk dat het weer even kon.

Om 6 uur lagen Lini en ik op bed, dit keer te uitgeput voor 'moeilijke' gesprekken!

Wat betreft de missie om een ieder te overtuigen dat het Carnaval van Las Palmas misschien wel leuker is als dat van Rio moet ik helaas concluderen dat deze niet is geslaagd, om dat te kunnen doen moet ik volgende keer nog verder in the sceen infiltreren, vanuit de Carroza was het zeker de moeite waard, maar de rest heb ik niet echt mee gemaakt!

Tot volgende keer!

Kinderlijk volwassen

In de vroege middag heb ik me na het douchen en voor naar Las Palmas te gaan getrakteerd op een wenkbrauw behandeling en het kopen van een cd. Dus weer netjes en in 'in the mood' naar Las Palmas gereden, op naar nog meer gezelligheid en bewolkte stad. Heb de tijd genomen en de auto bij de sport haven neergezet, naast het restaurant van John, El Embarcadero. Daar ik lekker bij tijds was, ben ik even bij hem langs geweest. Het is zo een geweldige plek, uitzicht op de haven en een fijne terras. Maar wat het echt bijzonder maakt is het warm gevoel om John weer te zien. Altijd hartelijk. Heb met Dani, zijn broertje gesproken, die jongen heb ik als kleine broer van een van mijn beste vriendinnen zien opgroeien en nu voor het eerst echt met elkaar gesproken. Echt leuk. Daarna schoof John aan. Het was weer super gezellig. Hij moest een gekke klant van hem afwimpelen, die was een beetje dronken. Wat een giller die dronken gast gaf hem zijn telefoon, waarop John zei dat zijn prepaid saldo op was, die gek pakte zijn telefoon terug en liep naar het water, zonder te aarzelen gooide hij zijn telefoon in de zee en liep onevenwichtig terug naar John, zo zei hij, ik ga even een nieuwe halen. Met veel bla bla nam hij afscheid omdat John vriendelijk aangaf dat hij met mij in een zakelijke bespreking zat. Na dat de dronken man weg liep stond de helft van het terras op om te kijken hoe het mobieltje in het water nog licht gaf.

Met deze leuke ervaring en nieuwe herinnering ben ik na het biertje met een taxi richting Lini gegaan. Wat een geweldig weerzien. Gewoon als vanouds, zo lang elkaar niet zien en zo makkelijk weer echt contact maken met elkaar maken. We hebben de hele avond over haar verhalen en mijn verhalen gesproken. We zijn op een leuke een relaxte manier weer bij gepraat, op de achtergrond op tv de Drag Queen gala van Las Palmas, die ging echt aan ons voorbij.
Ze heeft een super gaaf appartement vlak bij Triana, met een geweldig uitzicht over de zee en de haven van Las Palmas, wat een luxe. We hebben biertjes gedronken, zijn onder haar huis sushi gaan eten en daarna zijn we weer boven verder gegaan met lachen en praten. Om een uur of drie besloten wij om naar bed te gaan.
Haar bed is het bed waar haar ouders haar hebben gemaakt en met dit feit vertellend ging Lini demonstratief bewegen om te laten horen hoe het bed piepte, terwijl ze gekscherend zei dat de latjes van het bed wel veertig jaar oud waren, of ik het wel kon horen. Dit was voor haar de inspiratie om een twee lang uurig gesprek te hebben over sex en alles wat er mee te maken heeft, dit alles met vooral veel humor. We kwamen niet meer bij. Lini heeft een spiegel voor haar bed en heeft me in kleur en geur getracht over te halen voor het plaatsen van een spiegel in mijn slaapkamer. Ben nog niet helemaal overtuigt of dit wel mijn ding is en heb gevraagd om mij haar huis te lenen om het eens uit te proberen. We hebben verschillende theorieën over man-vrouw en vrouw-vrouw uitgewisseld. Zo heb ik geleerd dat met sex met mannen de hoeveelheid keren geteld worden waarop hij op een avond is klaargekomen. Ik vertelde Lini dat de mannelijke geur, zweet, een bepaald hormoon afgeeft wat vrouwen met pijnlijke menstruatie helpt minder last te hebben...ze kan niet wachten op een zwetende mannen oxel.
Later werd Lini nog meliger en begon een simulatie te doen van A Fish called Wanda en mijn naam in verschillende accenten te roepen alsof ze me wilde verleiden. We kwamen niet meer bij van het lachen, omdat onze lichamen zo aan het schudden waren ging het bed weer hard piepen. De 90 jarige buurvrouw zou wel gedacht hebben. Volgens mij mag Lini binnen kort van de flat vertrekken. Vooral omdat Lini vertelde dat haar vriend gedurende hun samenzijn zo ongelofelijk schreeuwt dat het lijkt alsof hij vermoord wordt. We kwamen niet meer bij terwijl wij nu zelf van het lachen gilden.

Uitgeput en ieder in haar eigen gedachte en verlangen om het bed met iemand anders te delen vielen we beiden met een glimlach op ons gezicht in slaap.
Wat een geweldig kinderlijk weerzien!

Tot gauw, morgen Carnaval!

Lui

Ongelofelijk wat kan ik soms lui zijn. Neig naar een filosofisch gesprek over luiheid en brak voelen. Nee, laat maar, wordt een lastig een ingewikkeld verhaal. Ik ben niet brak maar ben gewoon lui. Nee, ook niet moe, gewoon lui.

Lui is voor mij een paar dingen willen doen en ze toch niet doen, gewoon omdat ik er geen zin in heb, de taalverwantschap tussen lui en moe is dat ik mezelf een schop onder mijn kont moet geven om toch wat te gaan doen. Enfin.

Wakker geworden na een vreemde en avontuurlijke droom over reddingsacties en vluchten voor enge beesten met als uitdaging bij elkaar en levend te blijven. Hoe ik daar op ben gekomen weet ik ook niet. Maar het was beslist een grappige droom. Dromen is zo leuk, elke avond een ander verhaal en het leukste is dat alle bizarre wendingen, alle mooie omgevingen, alles door je eigen onbewuste gecreëerd, is dat niet fascinerend?

Buiten was het bewolkt, hier een daar een gevecht tussen de zon en de wolken. Helaas waren de wolken in de meerderheid en de zon kon enkel zijn warmte laten voelen. Kortom, te bewolkt om op het strand te liggen maar lekker genoeg om buiten te zijn.

Na een lekker ontbijt, ben ik op terras gaan zitten en heb wat werkmail weggewerkt. Weer met een fijn gevoel. Daarna heb ik me weer eens aan het lezen overgegeven en dacht rond een uur of 12 dat het tijd was om me op te frissen om in ieder geval wat te gaan doen. Ja, dat was het momentje 'schop onder mijn reet'.

Had dapper en positief gezind mijn bikini aangetrokken, een kijkje over de vallei was genoeg om te constateren dat het toch echt geen zin had om naar het strand te gaan. De laag wolken was niet dik maar wel groot genoeg om het aangenaam liggen aan zee onmogelijk te maken. Ik besloot om naar San Fernando te gaan, even kleding kijken en koffie drinken.

Terwijl ik stapvoets rij om een parkeerplaats te vinden zie ik mijn neef op straat lopen. Ik stop de auto en roep hem. Hij was aangenaam verrast en noemde me 'de incognito'. We zijn samen koffie gaan drinken en hebben een leuk en diep gesprek gehad over relaties, kinderen, allen zijn en de beweegredenen van de individuele mens om wel of niet een relatie aan te gaan of er juist in te blijven. Zo even, ongelofelijk leuk gesprek, als je elkaar zo lang niet hebt gezien. Ik vond het mooi en fijn, zijn levensfilosofie spreekt mij aan, dat is dan mijn kleine neef die nu vader, echtgenoot, werkende man maar ook individu is. Ja, het was kort maar krachtig.

Na dit intens uitwisselen van levensvisies is hij weer gaan werken en ik ben met mijn moeder gaan lunchen bij El Carreton, een nieuwe Spaanse tent tegenover hotel Waikiki. Tussen de middag kun je daar een super menu eten voor 9 Euro! En ik meen het, het is lekker lekker lekker!

Ben nostaligsch in mijn keuze geweest, een heerlijke Spaanse waterkerssoep, zoals mijn oma die vroeger maakte zo lekker! Oh wat heb ik genoten. Daarna een mega verse entrecot en als toetje de flan! ohhhhh zat natuurlijk weer mega vol en om 19 uur ben ik nog aan het uitbuiken zeg. Het was gezellig met ma, over van alles en nogwat gepraat. Zo fijn dat het even kan.

Met de volle buik sloeg de luiheid weer toe! Ben op de terrasstoel geploft en ben er echt lang niet meer uitgekomen, ja om een biertje te halen of om maar de wc te gaan. De wereld is in je handen met de laptop. Heb gemaild, nieuws bekeken, dat soort dingen, oh ik heb ook nog gelezen. Gewoon lekker.

Ik wil niet zo lui zijn zeg!

Rond een uur of half acht had ik zin om naar de bios te gaan. Toevallig genoeg belde mijn moeder om te vragen of ik zin had om naar de bios te gaan. Nou, dat is handig, ik had al gekeken wat er draaide en we besloten om naar Nine te gaan, een film over het leven van een fimmaker die geen inspiratie had en ondertussen het verhaal van voor hem vier belangrijke vrouwen vertelde. Niet echt een super film maar wel ok. In de bioscoop waren we trouwens de enige twee in de zaal. De avond was relaxt.

Tot volgende keer.

Eiland toertje

Een paar keer per jaar regent het hier op Gran Canaria, geen grond, geen aarde op deze wereld is zo dankbaar als deze. Haar verborgen vruchtbaarheid wordt gestreeld en ze laat zichzelf binnen een paar dagen zien. De donker bruin tot rode tinten van de aarde worden bedekt met een prachtig groen. Zo, ineens veranderd het dorre landschap in een groen tapijt. Het is geweldig om te zien.

Vanochtend na een jus, weer van ma en een door mijzelf gemaakte cubbje richting Puerto Rico gereden om Puk op te halen. Vanuit daar begonnen we aan onze eiland tour, bestemming onbekend, geen bestemming, gewoon wat rondrijden om zo van de natuur van het eiland in bloei te kunnen genieten. Het weer zat mee, meer dan mee. De hemel was strak blauw, de temperatuur, ja een paar graden meer dan nu in Nederland is, een stuk of 25 als het niet meer is.

We begonnen de klim naar het midden van het eiland van Arguineguin naar Presa de Soria. Een lange weg, natuurlijk vol met bochten en weggetjes waar je het liefst ver vooruitkijkt als het mogelijk is om te zien of er een tegenlichter is. Presa de Soria is een waterreservoir waar al het regenwater wordt opgeslagen voor mindere dagen. De weg brengt je tot een waterval, of een plaats dat als het regent een waterval zichtbaar wordt en waar je aan de andere kant het stuwmeer kunt bewonderen, zo tussen de bomen. Gezien de verharde weg daar ophoudt zijn we na het maken van wat fotootjes onze weg terug vervolgd om via een andere kruising uiteindelijk richting Presa Las ninas te gaan. Onderweg zie je letterlijk het uitzicht en de fauna veranderen. De palmbomen maken plaats voor verschillende soorten dennenbomen en andere voor mij onbekende natuurschoonheden, bomen dus.

We zijn een paar keer gestopt om even wat fotos te maken van het uitzicht.

Las ninas is ook een stuwmeer. Men is hier zo slim geweest om er een gezellig recreatie gebied van te maken, geliefd omdat men daar gezellig kan bbq'en of lang kan wandelen. Zelf heb ik genoten van een momentje terug in de tijd, toen ik viertien was ben ik daar met school een weekend gaan kamperen. Ik heb genoten van de herinneringen en de nieuwe fotos.

In middels was het rond een uur en kregen trek. We volgden onze weg naar een bergrestaurant 'Casa Melo' dit restaurant staat er minstens zo lang ik herinneringen heb en bestaat zo waar nog. Het is nu wat uitgebreider maar het eten en de service is nog steeds super. Je kunt kiezen voor het toerist vriendelijk terras of voor de Spaanse bar. Gezien we in de zon wilden zitten hebben we voor het eerste gekozen. Het was geweldig, lekker eten, lekker in de zon, wat wil een mens nog meer! Nou, hmm, ik kan wel zo een paar dingen bedenken....maar voor vandaag was dit prima.

Met een dikke buik en een te vol gevoel volgden we onze weg richting Santa Cruz de Tejeda, met als tussenstop een mini wandeling bij Roque Nublo, een van de bekende rotsen midden op het eiland. Ik was zo blij dat Puk haar bier in de benen had zitten, pfff, anders had ik nog een eind moeten lopen in de warmte! Na wat fotootjes zijn we weer verder gegaan. Het landschap werd groener en groener. Onderweg zijn we gestopt om fotos van El Teide te maken, de tweede grootste berg van Spanje, die majestueus boven de wolken uitstak. El Teide is touwens onderdeel van Tenerife en als goede kanariepiet ga ik dit niet verder ophemelen! Het was gewoon mooi om te zien.

In Tejeda zijn we weer in een bar gestrand waar we een leche leche hebben gedronken. Eigenlijk waren we best moe en voldaan. Gezien we van de lunch tot aan de leche leche 3 uur over hadden gedaan besloten we om via de kortste weg terug te gaan naar het zuiden.

De korstte weg bleek niet kort te zijn, daarbij was die nog bochtiger als dat we gehad hadden, maar goed, we hebben genoten van het avontuur die ons dit keer langs eucalyptusbomen en in bloesem zijnde amandelbomen voerde, er was geen dennenboom meer te bekennen.

Als tussendoortje werden we door de politie aangehouden omdat ik een rotonde verkeerd nam. Blijkbaar gebeurd het daar vaker, in ieder geval ik mocht na een alcohol test gewoon doorrijden. Pfff, gelukkig. Ik had 0.0% alcohol! Nee, niet eens een biertje bij de lunch, netjes! Ja, vind ik zelf ook! De combi van bochten rijden en alcohol leek me niet echt verstandig.

Om 18:30 uur kwamen we moe en voldaan in Puerto Rico aan, daar hebben we een Pepito gegeten. (brood met vlees en nog veel meer) We kijken terug op een relaxte en zonnige dag. Na een paar sms'jes van NL beseften wij dat we echt bofkonten zijn. Het is thuis zo koud....jongens ik wil ff niet ruilen en ben blij dat ik een week minder winter heb! Voor ik vertrek zal ik een zonnendansje doen en vragen of het weer in NL wat beter mag worden, ik beloof het! (Heb er immers zelf ook baat bij!)

Thuis nog even douchen en mooi maken om naar de show van Claudio te gaan. Weer een leuk verhaal over aannames. Ik versta onder de show van Claudio, strippen, maar eenmaal op de locatie aangekomen kwam ik er achter dat het om dezelde show was die ik in de december had gefotografeerd. Ha ha. Ben gebleven en heb van de dansjes en de liedjes genoten.

De avond sluit ik zoals gebruikelijk met het schrijven van de blog af, hier op terras met nu een biertje bij de hand. Mag toch wel na zo een fijne dag?

Ik hoop morgen nog wat zon met jullie te kunnen delen.

Slaap lekker of werkse,

oooooh, qué tal?

Merk dat de gehaastheid van de afgelopen weken nog in mijn lichaam zit. Met alles wat ik doe is een gehaast gevoel aanwezig. Zo duidelijk, zo bewust. Nee, het is niet vervelend, ben blij dat het heel bewust is en kan het daardoor voelen en loslaten. Het is zo prettig om te ervaren hoe de spanning en gehaastheid zo uit het lichaam wegvloeit ruimte makend voor de rust en ontspannenheid van het moment, zonder aan straks of aan morgen te hoeven denken. Ok, in balans met het straks en met morgen.

Vanochtend na een lange nacht heerlijk op terras van mijn ouderlijk huis ontbeten, broodje van oma en dit keer jus van ma. Net zo lekker en liefdevol als dat van oma!
Heb hier nog mijn werkmail gedaan. Wel makkelijk en ontspannend. Kon elke werkdag maar zo beginnen, het is zo heerlijk. Even zitten, mail doen, niets aan je hoofd, uitzicht en lekker ontbijt. Fijne ochtend.

Om 11 uur lag deze dame met haar billetjes op het strand. Bij aankomst was het al 21 graden en een lekker windje om het aangenaam te maken. Heb bij Meloneras gelegen, lekker ontspannen, boekje lezen en heb vanuit daar vrienden gebeld om de week al vast een beetje in te delen. Dat geeft ook een prettig gevoel. Niet te vol maken, gewoon ontspannend bezig.

Na bijna 2,5 uur lui doen spullen gepakt om nog even op terras van El Pescador te zitten, simpelweg omdat ik daar vorige vakantie heerlijk gezeten en genoten heb. Soms pakt herhaling goed uit, helaas was dat dit keer een wat mindere ervaring. De vriendelijke en fijne camarero van vorige keer was er niet, voor hem in de plaats drie andere. Mijn God, wat heb ik me lopen irriteren, dat is echt lang geleden. Als eerste een of andere dame die zich erg populair voelde. Ze sprak me aan met Ooooooh, que tal? Alsof ze me kende. In Thailand was dit leuk en amusant, hier was het naar en doordacht, in ieder geval van haar.
Dan een leuke camarero die kwam vragen wat ik wilde nuttigen. Lekker een leche leche, water, brood en kaas. Gewoon voor het snoepen. Toen kwam de derde ober, ooooooh, que tal??? Ja, dacht ik, moet ik je ook kennen, ik keek hem aan en zij, buenas! Ik zat op de eerste rij vanaf de boulevard en kon de vrouwelijke ober die ook als propper voor de zaak fungeerde aanschouwen. Irritatie groeide en groeide, ondanks dat ik me op het prachtige uitzicht van zee en strand concentreerde. Misschien was ik wel heel erg gevoelig maar ik kon het niet aan om te zien hoe ze elke voorbijganger aanspraak en stomme grapjes maakte. Van een ander had ik het verdragen maar nu niet van haar. En constant de zin, oooooooh, que tal? Terwijl ik van mijn maal probeerde te genieten liep ze constant een millimeter van me vandaan terwijl ze meer dan twee meter de ruimte had. Volgens mij voelde ze mijn irritatie en had ze deze als een uitdaging gezien. Moest zelf om die gedachte lachen. Heb geen zin om me te irriteren, voel de zon, kijk naar de zee en geniet, NU! Tot dat de bewuste vervelia echt naast me kwam staan, terwijl mijn bord al half leeg was zij ze naast me staand en haar hoofd neerbuigend naar me toe buigend, eet smakelijk. Ik keek haar aan, lachte vriendelijk en zij, dankje. Wat een vertoning. E. je had je rot gelachen! Vooral na het volgende, twee minuten na dat mevrouw propper langs was gekomen kwam van achteren een andere ober, die weer zij oooooooh, que tal? En pakte zo maar mijn brood en bord weg, dit terwijl er nog een stuk kaas op lag en ik me nog verheugde op een paar stukjes brood met ali-olie. Verdomme, dacht ik. Ik kom hier niet meer. Bien bien, was mijn antwoord, maar ik ben nog niet klaar, geef die spullen terug! Oh sorry zei hij. Geen probleem!
Vroeg maar meteen om de rekening, maakte alles op en ging lekker weg om niet meer terug te komen. Bah! Ik heb betaald en niet meer op het wisselgeld gewacht. Laat maar, dit is geen fooi maar een afkoopsom, mij zie je niet meer terug, mits er andere bediening komt.

Had met Carola voor de lunch afgesproken. Het is weer leuk haar te zien. We zijn in Arguineguin op een terras gaan zitten en hebben de afgelopen 8 weken doorgenomen, haar verhalen, mijn verhalen en hebben gewacht, lang gewacht op onze paella. We dachten dat deze al klaar was maar die is dus speciaal op bestelling gemaakt. Het was absoluut de moeite waard! Ondertussen genoten we van het mooie weer en tussendoor kwam haar man ook nog even langs. Het was een lange en gezellige luch, voor mij prima, maar zij moest nog terug naar het werk. Nee, ik hoef me niet schuldig te voelen haar van het werk afgehouden te hebben, het blijft toch druk!

Na de lunch cd's gaan kopen, helaas geen nieuwe Spaanse muziek dus heb Alicia, Robby en de oude Savage Garden gekocht. De radio is hier niet te doen, elke 100 meter of twee bochten verder is de net gevonden nieuwe zender uit het berijk. Dus nu lekker cd's voor in de auto. Zullen morgen tijdens de eilandtour goed van pas komen.

Vanavond ga ik weer rustig aan doen, gewoon lekker niets doen, net als op het strand, boekje lezen maar dan op de bank hangend. Weer even bijkomen!

Fijne avond.

Bijkomen

Het blijft toch een klein belevingswonder. Vier en half uur vliegen en plop, sta je in een andere wereld. Met een dikke winterjas onder mijn arm en een schaal om me nek stap ik uit de machine en adem de warmte van Spanje in. Om 10:45 uur is het al bloed heet, in ieder geval als je van 0 graden komt . De zon in het gezicht en de warme wind door mijn haren, wat doet dit toch goed.
Ja, ik ben er weer!

De reis was aangenaam maar lang. Aan het begin van de nacht, twee uur, Puk opgehaald en vanuit daar richting Dusseldorf Weeze gereden, de kleine luchthaven die het thuishonk is van Ryanair.
Nog geen twee uur rijden van Rotterdam vandaan en er gaat een lowcost bestemmings wereld open. Het is zeker de moeite waard zo nu een dan aanbiedingen na te gaan, de afstand naar Weeze is in ieder geval geen drempel.
Na het inchecken cultureel een braadworst gegeten en ons kostelijk vermaakt met de onverklaarbare gewoontes van de reizende mens.
Bij Ryanair krijg je om een voor mij onbekende reden geen stoelnummer, dit lokt bij veel mensen iets bijzonders uit. Het als eerste in het vliegtuig proberen te komen. Als je niet extra hebt betaald om de lange rij te ontwijken, betekend dit voor een hoop mensen dat ze 45 minuten voor de instaptijd al vast gezamenlijk een lange rij maken. Voor mij is dit onverklaarbaar en voelde me juist vreemd dat ik totaal geen behoefte had om schaapachtig in de rij te staan omdat iedereen dat deed. Dit was maar goed ook. Puk en ik sloten als laatste aan, we liepen naar buiten en kwamen niet meer bij, met Ryanair loop je naar het vliegtuig, de mensen die als eerste in de rij stonden hadden minstens 20 minuten in de kou staan wachten voor dat ze naar het vliegtuig konden lopen. Het was verschrikkelijk koud en wij waren blij dat we zo door konden lopen en maar even in de kou hebben gestaan. We hadden 3 stoelen voor ons en hebben enigszins languit kunnen slapen.

De aankomst op Las Palmas, volgens de geldende tradities doorlopen, cafe leche leche, peukje en auto halen. Na de koffie is Puk met haar nichtje meegegaan en ik begon aan mijn nieuwe avontuur.
Bij de autohuur locatie aangekomen zag ik dat er geen stand was van het bedrijf waar mijn auto gehuurd is, heb vriendelijk gevraagd waar ik moest zijn om te ontdekken dat ik bij een of andere meetingpoint verwacht werd en daar opgehaald zal worden. Daar aangekomen zag ik niemand en dacht dat ze misschien al langs waren geweest en weg zijn gegaan. Op zulke momenten ben ik dan blij dat de gsm bestaat en dat ik de taal kan. Even bellen en klaar, ik zal zo worden opgehaald om naar de pick up locatie te gaan. Hmm, deze service kende ik niet, en zo maak ik weer nieuwe dingen mee omdat ik mijn reisbescheiden door de gewoonte en vertrouwelijkheid van deze bestemming niet lees. Bijna twee uur na het landen rij ik met een blauwe afgetrapte Clio richting huis. Ja Yuppie!

Thuis aangekomen deed oma open. We hebben samen wat gekletst, en ik heb haar eindelijk haar verjaardagsalbum kunnen geven. We hebben samen gekeken, ben blij om te zien dat ze het echt erg mooi vindt.
Later kwam ma thuis. We hebben geluncht en brak als ik was van 3 tot 6 siesta geslapen. Wat was dat heerlijk en nodig zeg!

Nu, wat meer mens als voor de lunch ga ik een rustige avond thuis tegemoet.
Heb nog geen internet via de laptop en zal wel weer een creatieve oplossing vinden om het verhaal alsnog in de lucht te krijgen, maar eerst even bijkomen.

Fijne dag!